Juno to Jupiter

W pewien sposób właściwym jest, że, jak się niestety okazało, ostatni album Vangelisa Juno To Jupiter zabiera słuchacza we wspólną wraz sondą kosmiczną podróż poprzez planetarną przestrzeń ku Jowiszowi, celebrując jednocześnie jej epicką tajemniczość oraz porywające subtelnością piękno. Do czynienia mamy z muzyką elektroniczną opartą na, mniej już spotykanym obecnie, klasycznym podejściu kompozycyjnym, gdzie nieskończone możliwości elektronicznych brzmień traktowane są przede wszystkim jako instrumenty w ryzach aranżacji, z mniejszym naciskiem na celebrację faktury czy repetycji. Umiejętne łączenie tych dwóch dźwiękowych filozofii uczyniło Vangelisa zasłużonym klasykiem gatunku, czego znakomitą reprezentacją są następujące po sobie gwiezdne pasaże melodyczne, które dzięki kunsztowi muzykopisarskiemu nie dłużą się ani przez chwilę, oraz pieczołowicie skonstruowane sekcje rytmiczne obejmujące spektrum od nieco rockowej zadziorności po iście filmowy rozmach, zahaczając po drodze również o rozmyślnie ewoluujące ostinato. Nie zabrakło nawet symfonicznych uwzniośleń, z piękną operową wokalizą w wykonaniu rumuńskiej śpiewaczki Angeli Gheorghiu, nie brakuje pokruszonego w przestrzeni fortepianiu, odzywają się również tak charakterytyczne uderzenia kotłów. Usłyszeć na albumie można echa dawnej twórczości - na myśl przychodzą Oceanic, Mythodea, Blade Runner, Albedo i wiele innych. Tak naprawdę to jednak tylko świadectwa doskonale dopracowanego, rozpoznawalnego stylu greckiego mistrza, a jego pożegnalne dzieło z pewnością zapisze się w historii jako właśnie ostatni przystanek podróży, miejsce wspomnień i podziękowań za dziesiątki lat niepowtarzalnych muzycznych doznań.

M.D.